ای که ز سودای عشق بی سر و پا مانده ای

بر سر این راه دور خفته چرا مانده ای

ای دل غافل بدانک منتظر توست دوست

آه که آگه نه ای کز که جدا مانده ای

جملهٔ مردان راه، راه گرفتند پیش

زان همه چون کس نماند پس تو که را مانده ای

هیچ وفا نبودت گر بودت صبر ازو

جان و دل ایثار کن گر به وفا مانده ای

خفتهٔ غفلت شدی می نشناسی که تو

از پی هستی خویش در چه بلا مانده ای

هستی تو بند توس نیستیی برگزین

زانکه لقا رو نبست تا به بقا مانده ای

دوش درآمد به جان سلطنت عشق و گفت

درد تو خواهیم ما تا تو گدا مانده ای

عافیت و عشق ما نیست بهم سازگار

هیچ ممان آن خویش گر تو به ما مانده ای

ای دل عطار خیز نیستیی برگزین

زانکه ز هستی خویش بی سر و پا مانده ای